~Rozdział 16~

Niall był znów taki sam jak kiedyś. Nieśmiały, uroczy i zabawny. Właśnie takiego jego mi brakowało. Czułam jakby zostawił siebie z One Direction gdzieś z tyłu i pokazywał mi na nowo swoją osobę. Dostał przy tym wielkiego plusa, starał się. Cieszę się, że powoli budujemy do siebie zaufanie i szukamy uczucia które łączyło nas do niedawna. Nie chcemy się z niczym śpieszyć, nikt nas nie goni. Jesteśmy tylko my i to od nas zależy jak potoczy się dalej nasze życie - jak na razie jest wyśmienicie, mam nadzieję że nikt i nic nie będzie w stanie tego zmienić. Jednak przyzwyczaiłam się do tego, że gdy dojdę wysoko, po chwili spadam i nic nie obejdzie się bez walki. Przez to jestem bardziej uważniejsza. Przez pewien czas bałam się ponownie zakochać, ale mając przy sobie taką osobę jaką jest Niall wszelkie niepewności znikają. Prawdę mówiąc nie miałam nikogo innego poza nim, choć oczywiście zdarzało się, że podobali mi się również inni chłopcy. Mimo tego uczucie do blondyna było tak silne, że nie zamierzałam zrezygnować z związku z nim dla kogoś innego. Nie zawsze było łatwo. Kilka razy wcześniej prawie poddaliśmy się, ale zawsze udawało nam się z tego wyjść aż do jednego, pamiętnego dnia kiedy wszystko się skończyło, choć wcale nie musiało. Stało się to z decyzji Horana i nie byłam w stanie się obronić...owszem rozmawialiśmy, ale nawet to nic nie dało. Minęło sporo czasu zanim nauczyłam się żyć bez niego. Po prostu próbowałam zapomnieć. Teraz nie wyobrażam sobie jak to by było stracić go po raz drugi, prawdopodobnie nie dałabym sobie rady. Gdy tylko na niego patrzę czuje się szczęśliwszą osobą.
Spacerując mało się do siebie odzywaliśmy. Wydaje mi się, że po prostu oboje czuliśmy to samo - mieliśmy siebie obok. Ukradkiem spoglądając na niego przyłapywałam go na tym samym. Wtedy tylko uśmiechaliśmy się pod nosem. Co chwila też Niall lekko, niby przypadkowo dotykał mojej dłoni czy ocierał się o mnie swoim ramieniem wciąż wpatrując się w dal. Mimo panującego na dworze mrozu było bardzo przyjemnie. Ciepło wręcz rozpalało mnie od środka, a to wszystko dzięki jednej osobie. Chciałabym tylko wiedzieć czy znaczę dla niego tyle ile on znaczy dla mnie. Czy czuje się tak samo jak ja gdy jestem obok niego. Kochają go miliony, a ja chyba znów chciałabym być tą jedyną którą pokocha on sam. Już nie boje się spróbować, jednak wiem że to on potrzebuje czasu. Poczekam. Wiem i czuję, że będzie warto. Chcę znów smakować jego ust, zasypiać i budzić się z nim przy boku. Chcę by mnie chronił swoim ramieniem. Przytulał gdy nawet o to nie poproszę. Chcę żeby po prostu już zawsze przy mnie był. Nie byłabym w stanie oddać mojego serca komuś innemu.
  - Usiądziemy? - anielski głos blondyna w końcu wyrwał mnie z przemyśleń
  - Chętnie - odparłam posyłając w jego stronę ciepły uśmiech
Chłopak wskazał pobliską ławeczkę na której już po chwili zasiedliśmy. Nie wiem co powodowało barierę między nami. Myślałam, że porozmawiamy a tak na prawdę nie potrafiliśmy. Unikaliśmy nawet swoich spojrzeń, co dopiero mówiąc o utrzymywaniu dłuższego kontaktu wzrokowego. Nie wiedziałam jak się odezwać, co powiedzieć aby nie zabrzmiało to głupio. Bałam się, że Niall źle to odbierze...że nie mam ochoty z nim rozmawiać, ale prawdę mówiąc mogłam pomyśleć tak samo. "Ktoś kiedyś powiedział, że w chwili, kiedy zaczynasz zastanawiać się, czy kochasz kogoś, przestałeś go już kochać na zawsze", ale ja się z tym nie zgadzam. Są chwile zwątpienia, ale jeśli uczucie jest lub było szczere, prawdziwe i bardzo silne powróci, nie da się od niego uwolnić. Wiem bo sama tego teraz doświadczam...jest to na prawdę niesamowite. Cofając się myślami zaledwie tydzień w tył nigdy nie pomyślałabym że moje życie tak szybko się odmieni.
  - Julia? - w końcu się odezwał
  - Tak? - spojrzałam na niego ponieważ czułam że robi to samo
  - Przepraszam, że nie jest tak, jak pewnie wyobrażałaś sobie ten spacer, ale muszę Ci o czymś powiedzieć. Miałem sen...dość dziwny. Był w nim Dave i on - nie mógł dalej się wysłowić
  - I co z nim? Niall kontynuuj - złapałam jego dłoń
Odwzajemnił uścisk splatając nasze palce. Spuścił wzrok i delikatnie pokiwał głową. Pocierał kciukiem moją drobną dłoń, jakby chciał mnie uspokoić. Patrząc na jego wyraz twarzy nie wiedziałam jak mam odebrać to co wtedy czuł. Po chwili wziął głęboki oddech...
  - Julia on umierał...
  - O czym ty mówisz?!
  - Mówię co widziałem - powiedział cicho
  - To tylko sen, tak? Tak? Niall to nie prawda?! Powiedz coś! Słyszysz?! - zaczęłam szarpać chłopaka za kurtkę, wpadłam w panikę a on wciąż siedział cicho - Niall - szepnęłam ze łzami w oczach
  - Tak to sen - przytaknął - Sny się raczej nie spełniają - mówił bez przekonania
  - A co jeśli ten miał być jakąś przepowiednią?
  - To niemożliwe, to tylko moja wyobraźnia. Przepraszam - spojrzał mi w oczy - Nie martw się. Wszystko będzie dobrze. Po sylwestrze pojedziemy tam i wszystko sprawdzimy, ok?
  - Obiecujesz? Uratujemy go, prawda? - nie spuszczałam wzroku z jego tęczówek, aby nie skłamał
  - Obiecuję - odparł cicho
  - Dziękuje, że jesteś - wtuliłam się w jego tors
Chłopak potarł dłonią moje plecy na koniec mocno mnie ściskając.
  - Zawsze będę - powiedział cicho ale zdołałam to usłyszeć
Uśmiech mimowolnie pojawił się na mojej twarzy. Wiedziałam że Nialler nie rzuca takich słów na wiatr, ani nie mówi też ich zbyt często. Kiedyś słyszałam to niemalże codziennie. KIEDYŚ. Kiedyś było zupełnie inaczej. Teraz kiedy Niall jest sławny inaczej patrzy na to wszystko, boję się że nie będzie chciał pokazywać się z kimś takim zwyczajnym jak ja. Nie powinnam nawet o tym myśleć, robić sobie nadziei ale taka już jestem. Wiem, że potem mogę sama przez swoje głupie domysły cierpieć bo wyobrażam sobie za dużo. Przyzwyczaiłam się.
  - Julia czym Ty się tak zamartwiasz?
  - Niall to nie dziwne, że czasem czuje się przy Tobie po prostu jak przy starszym bracie? - zabrałam swoją dłoń z uścisku, wkładając obie ręce do kieszeni kurtki
  - Może to dlatego, że tak się o Ciebie martwię? - zaśmiał się
  - Eyyy, pytam poważnie - trąciłam go łokciem - Martwisz się?
  - Tak , martwię się o Ciebie, a wiesz czemu? Bo są tacy ludzie w życiu, na których szczęściu zależy Ci bardziej, niż na swoim.
  - Nie mów tak, to nie prawda
  - No i widzisz jaka Ty jesteś? - usiadł do mnie przodem zakładając jedną nogę na ławkę
  - Jaka? - zmarszczyłam czoło
  - Człowiek się stara, pracuje nad tym żeby było dobrze a Ty...
  - A ja i tak to wszystko psuje? - przerwałam mu - Wiem, z resztą jak zawsze
  - To nie tak - zaprzeczył - Po prostu muszisz nauczyć się doceniać drobne gesty, słowa
  - Ohh dobra powiedz tylko że jestem beznadziejna i bezuczuciowa - wstałam z miejsca - Wiesz co? Ten spacer chyba nie ma największego sensu. Cześć
  - Julia! - krzyknął za mną lecz byłam twarda i nie odwróciłam się
Szłam wciąż przed siebie kierując się do wyjścia z parku. Było strasznie zimno, miałam ochotę aby ktoś mnie przytulił, a właśnie przed chwilą olałam jedną z osób która mogłaby to zrobić. Dlaczego to zrobiłam? Czułam, że za chwilę mogło dojść pomiędzy nami do kłótni, a tego chciałam uniknąć.

*oczami Nialla*

Nie goniłem jej, myśląc że to tylko pogorszy sytuację. Postanowiłem zostawić ją samej sobie. Ja z resztą też musiałem uporządkować parę spraw w mojej głowie, ponieważ zaczęło się za dużo dziać. Sen z Dave'm, sprawa układu Holly z Harry'm, ponowne odnowienie dawnych relacji z Julią czy jej próba samobójcza. Nie mogę skupiać się tylko na tym. Mam jeszcze rodzinę, fanów...i zespół o którym nie mogę zapomnieć. One Direction to wszystko z czego teraz żyję, jestem niesamowitym szczęściarzem że mogę być tego cześcią.
Z drugiej strony, wiecie jak się wtedy czułem? Właśnie w tym momencie? Jak skończony dupek. Pozwoliłem dziewczynie odejść. Może ona jednak chciała abym za nią pobiegł i wziął ją w swoje ramiona? Horan Ty idioto, ogarnij się.
Sięgnąłem po telefon i natychmiast wybrałem do niej numer. Nie odbierała lecz odrzucała każde moje połączenie. Złapałem się za głowę i spuściłem ją w dół...Zawaliłem. Po chwili jednak usłyszałem dobrze znany mi dźwięk sms:
                                        od: Julia

Nie martw się, wiem jak trafić do domu.

Odetchnąłem z ulgą oczywiście odpisując..
                                        do: Julia

Przepraszam, niedługo wrócę.

Nie musiałem też długo czekać na odpowiedź...
                                        od: Julia

Nie fatyguj się Niall.

Odpuściłem sobie, bo znowu zaczęliśmy zachowywać się jak dzieci. Schowałem telefon do kieszeni 'pozostawiając' tam też dłonie ponieważ zrobiło się już trochę chłodniej. Wyciągnąłem przed siebie nogi i przymknąłem oczy rokoszując się zimnym, rześkim, świeżym, zimowym powietrzem. Park był odpowiednim miejscem na wyluzowanie się i odpoczynek. Było cicho co pozwalało na uporządkowywanie sobie myśli. Dzisiejsza pogoda jednak nie za bardzo przyciągała w to miejsce przez co nie było zbyt wiele ludzi. Fanki chyba też postanowiły sobie odpuścić, albo czekały na mnie gdzieś przy wyjściu. Tutaj na prawdę potrafią uszanować moją prywatność i czas wolny. Może dlatego, że mają mnie na co dzień? Wiedzą, że można spotkać mnie dosłownie wszędzie, ponieważ lubię czasem wsiąść w auto i odwiedzić starych kumpli w przeróżnych częściach tego miasta lub po prostu udać się do centrum na zakupy. Robię zupełnie normalne rzeczy jak każdy inny chłopak w moim wieku. Nie chcę aby traktowano mnie w specjalny sposób i ciesze się, że zdarza się to na prawdę rzadko.
Powoli zaczynało nudzić mnie to bezczynne siedzenie więc wstałem i pokierowałem się drogą którą podążała jeszcze niedawno Julia. Zaciągnąłem na głowę kaptur, a ręce ponownie wsunąłem do kieszeni kurtki. Chciałem jak najszybciej i niezauważalnie dostać się do domu...

*oczami Julii*

Obudziłam się kiedy na dworze zdążyło zrobić się szarawo. Szczerze mówiąc nawet nie wiem kiedy zasnęłam, ale dobrze mi to zrobiło. Lekko przetarłam oczy i wstałam z łóżka aby podejść do okna. Grube płaty śniegu znów zaczęły pokrywać ulice i suche gałęzie drzew. Było tak spokojnie i cicho. Słyszałam tylko dźwięki gitary...no właśnie, dźwięki gitary które wydobywały się z dołu. Uśmiechnęłam się pod nosem zaczynając kołysać się w rytm melodii. Nigdy wcześniej jej nie słyszałam, ale była wspaniała - uspokajająca. Wiedziałam, że to nie kto inny niż Niall, dlatego obawiałam się zejść. Być może nawet nie chciał mnie widzieć po tym jak go zostawiłam. Z powrotem przysiadłam na łóżku podkulając nogi pod brodę. Było mi tak cholernie źle. Po chwili dobiegła do mnie piękna barwa głosu Niallera. Śpiewał tak czysto, a ta piosenka była na prawdę dobra. W końcu przełamałam się. Wstałam i zeszłam do salonu. Chłopak siedział na kanapie przy kominku. Kaszlnęłam aby zorientował się, że tu jestem. Gdy tylko się odwrócił szeroki uśmiech pojawił się na jego twarzy.
  - Wiedziałem, że prędzej czy później tu zejdziesz
  - Piękna piosenka - odwzajemniłam jego gest - Na prawdę wspaniała - dodałam cicho
  - Nie jest jeszcze gotowa, ale dzięki Tobie ją dokończę
  - Dzięki mnie? - zdziwiłam się
  - Wiesz, pisząc kieruje się swoimi uczuciami. Mam nadzieję, że wiesz o co mi chodzi - podszedł do mnie chwytając moją dłoń - Posłuchaj proszę
Przysiadłam na jednym z wyższych blatów a on stanął tuż przede mną. Patrzyliśmy się prosto w swoje oczy i byliśmy naprawdę blisko siebie. Myślałam, że zaraz coś rozniesie mnie od środka. Nie mogłam przestać się uśmiechać, a kiedy Niall zaczął grać moje oczy zaszkliły się...

Last summer we met

We started as friends

I can't tell you how it all happened

Then autumn it came

We were never the same

Those nights everything felt like magic

And I wonder if you miss me too

If you don't here's the one thing

That I wish you knew

I think about you

Every morning when I open my eyes

I think about you

Every evening when I turn out the lights

I think about you

Every moment every day of my life

You're on my mind all the time, it's tru...

I think about you, you you, you you

I think about you, you you, you you

...czułam jakby chciał tą piosenką wyrazić co czuje. Ta chwila była jedną z najlepszych chwil w moim życiu. Łzy pociekły mi po policzkach, ale wciąż się uśmiechałam. Wciąż patrzeliśmy sobie w oczy. Wplotłam dłoń w jego blond włosy a on wytarł kciukiem moje łzy. Serce biło mi jak szalone. Doskonale czułam jego oddech, ciepło na swojej szyi.
  - Niall - szepnęłam mu do ucha
  - Hmm? - mruknął
  - Jeszcze nikt, nigdy nie zrobił dla mnie czegoś takiego
Uśmiechnął się pod nosem odkładając na bok swoją gitarę. Następnie złapał mnie w talii i uniósł do góry przenosząc na swoje biodra. Oplotłam go nogami a on mocno trzymał mnie za pośladki, zarzuciłam ręce na jego kark bawiąc się z tyłu kosmykami jego włosów.
  - Jestem tym pierwszym?
Przytaknęłam.
  - Bardzo mnie to cieszy, wiesz?
  - Teraz już tak - cicho się zaśmiałam
Byłam dużo drobniejsza od niego więc poruszanie się nie sprawiało mu problemów. Zaczął okręcać mną w koło głośno się przy tym śmiejąc. Krzyczałam żeby przestał, ale chyba za dobrze się bawił. Skończyło się to tak jak myślałam...Niall stracił równowagę, ale na całe szczęście zalądowaliśmy na kanapie...ja na dole on na górze.
  - Podoba mi się to - powiedział cwaniackim głosem
  - Nie zaprzeczę - odparłam starając się brzmieć jak najbardziej przekonująco
  - Bardzo mnie to cieszy - potarł swoim nosem o mój
Nagle rozległ się głośny dźwięk telefonu. Horan wzdychnął pod nosem całując mnie w czoło. Następnie wstał i sięgnął po swojego iPhone'a. Przewrócił oczami prawdopodobnie na widok kontaktu dzwoniącej osoby. Przeczesał ręką swoje włosy i odebrał. Rozmowa nie trwała długo.
  - Chłopcy i Sean niedługo tu będą, ogarnijmy się trochę bo za dużo sobie pomyślą - puścił w moją stronę oczko udając się na górę

*piosenka pochodzi z jednego z odcinków Austin&Ally

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

HEJ!

Wiem, że nudno i nic takiego się nie dzieje, przepraszam.

W DALSZYM CIĄGU POSZUKUJĘ OSOBY KTÓRA WYKONUJE SZABLONY NA BLOGA

ASK --> http://ask.fm/luvmyNiallerrr <-- ASK

wasza @yep_Nialler, do następnego xx