~Rozdział 12~

*oczami Nialla*

Co? Co ma znaczyć ta odpowiedź? Co złego zrobiłem? Przecież się nie pokłóciliśmy. To na prawdę zabolało. Nie tego oczekiwałem. Nie miało się nic zmieniać w naszych relacjach! Mieliśmy tylko dać sobie trochę czasu. Może przebywanie w towarzystwie Harry'ego podoba jej się bardziej? Może to on zasługuje na szanse? Nie, nie, nie. Na pewno nie. Przecież oboje czujemy do siebie coś więcej, jest pomiędzy nami silna więź, z której nie umiemy...albo przynajmniej ja nie potrafię się uwolnić. Zachowanie Julii wyprowadza mnie z równowagi. Czasem mam ochotę pogrywać sobie jak ona, ale nie mam do tego serca, nie potrafię ranić drugiej osoby a Julia to właśnie robi. Gdy jesteśmy sami jest zupełnie inną osobą i to jest najdziwniejsze. Jest bardzo wpływową dziewczyną. Mam dość takich szczeniackich zachowań. Oboje dojrzeliśmy ale chyba nie na tyle aby znów mogłoby być dobrze. To chore jak sami sobie komplikujemy życie. Mam dopiero dziewiętnaście lat i muszę zachowywać się bardzo odpowiedzialnie. Sława nie ułatwia życia nastolatka. Nie mam czasu na głupie zabawy i szukanie dziewczyny. Musi trafić się ta odpowiednia która wszystko zrozumie. Do tego czasu wydawało mi się, że jest nią Julia ale czuje że ona tylko się mną bawi, zgrywając tak bardzo nieszczęśliwą z powodu stracenia mnie jakiś czas temu. Holly jest zupełnie inna. Może ma czasem głupie zachowania ale nie odwala niepotrzebnych szopek. Stara się i chyba w końcu zaczynam to strasznie doceniać. Może niepotrzebnie powiedziałem jej tych kilka znaczących słów dziś rano? Teraz jestem pewien że bardzo ją zraniłem, ale każdy w życiu popełnia błędy tak? Jestem zwykłym chłopakiem niczym nie różnie się od innych.
Chcąc wyjaśnić sobie coś z Julią jeszcze raz sięgnąłem po telefon tym razem wybierając jej numer aby nawiązać połączenie. Ku mojemu zdziwieniu odebrała dość szybko.
  - Halo? - usłyszałem jednak głos Styles'a
  - Harry czy mógłbym porozmawiać z Julią?
  - Nie koniecznie - odparł pośpiesznie
  - Hmm czemu? - zmarszczyłem czoło
  - Bo ona...bo ona - mieszał się
  - ONA CO? - podniosłem głos
  - Nie za bardzo chce z tobą rozmawiać, przepraszam stary - powiedział niemalże na jednym wydechu
  - Co Ty gadasz? Nie żartuj sobie tylko daj mi ją do telefonu
  - Nie słyszałeś co powiedziałem? Muszę kończyć. Na razie - rzucił rozłączając się
Ze złości rzuciłem telefonem w podłogę. Nie mogłem w to uwierzyć, byłem wściekły i zdruzgotany. DLACZEGO?! Co takiego zrobiłem?
  - KURWA MAĆ! - krzyknąłem - Jestem beznadziejny - dodałem pod nosem
Byłem sam, nie przejmowałem się że ktoś mnie usłyszy. Nie ogarniałem co się teraz ze mną działo. To było już za dużo. Po co ja tak się staram? Po co marnuje swój cenny czas na naprawianie błędów dla kogoś kto jest tak fałszywy? Będąc ze mną mówi że to ja jestem najważniejszy, mówi jak bardzo jej zależy i że nigdy nie zapomni...a będąc z nim? Totalna olewka i odwalanie szopek. Co to ma być ja się pytam? Nie mam już siły do tej dziewczyny.
  - Koniec, mam wyjebane - powiedziałem do siebie zmierzchwiając ręką włosy
Czemu to ja zawsze muszę mieć tego cholernego pecha do dziewczyn? Czemu nigdy nic mi się nie udaje? Jestem do niczego...poddaje się. Jak widać są lepsi.

*oczami Harry'ego*

Co ja najlepszego robię? Dlaczego nie umiem przestać i powiedzieć im o tym wszystkim? Nie jestem złym człowiekiem...nie chcę być.
Kiedy usłyszałem, że Julia schodzi z góry natychmiast odłożyłem telefon na stolik szybko usuwając sms'a i połączenie. Wciąż musiałem grać. Musiałem zrobić wszystko aby zmieniła nastawienie do dania szansy Horanowi. Wiem...raniłem ich.
  - Nikt nie dzwonił? - spytała siadając obok mnie
  - Nie nikt - skłamałem unikając kontaktu wzrokowego
  - Ehh - wzdychnęła - Ani nie pisał? - po chwili dodała z nadzieją
Wziąłem głęboki oddech...
  - Nie czekaj, aż napisze. Może On wcale nie myśli o Tobie w taki sam sposób, jak Ty o Nim. Pewnie wyszedł teraz z kumplami i wróci późną nocą, a Ty nie jesteś Jego pierwszą myślą w żadnej minucie. Nie wspomina chwil z Tobą spędzonych, nie czyta dziesięć razy tych samych wiadomości, bo pewnie już dawno je usunął. Myśli o Tobie, jak o każdej innej dziewczynie.  Tylko dla Ciebie czas poświęcony dla Niego, znaczy dużo. To Ty starasz się być tam, gdzie On powinien pojawić się w danej chwili. Chcesz by znów Cię pokochał, byś była dla Niego wszystkim. Pragniesz być Jego całym światem, prawda?
  - Harry nie pocieszasz - spuściła głowę
  - Nie chcę po prostu abyś po raz drugi została zraniona
  - Nie zrobi tego. On mnie kocha, rozumiesz? Rozmawialiśmy dziś o tym. Nie wiesz wszystkiego - pokręciła głową
  - Żebyś się potem nie zdziwiła - rzuciłem z podirytowaniem
  - Zobaczymy - powiedziała oschle - Jeśli tak ma wyglądać nasza rozmowa to ja już wole pójść spać. Dobranoc - dodała ze złością w głosie i udała się na górę

*oczami Julii*

Od razu gdy tylko weszłam do pokoju, do moich oczu naleciały łzy. Nie było łatwo. Byłam bezsilna. A co jeśli to prawda? Co jeśli Harry ma rację? Nie chce być czyjąś zabawką. Na prawdę potrzebuje Nialla, jest najważniejszy, nie chce by czuł inaczej. Nie potrzebnie tu przyjeżdżałam. Muszę być przy nim. Chcę wszystko cofnąć.

Rano byłam ledwo przytomna, nie spałam przez całą noc. Czułam że coś jest nie tak. Harry na śniadaniu również dziwnie się zachowywał, ukrywał coś. Prawie wcale nie rozmawialiśmy.
  - Pojedziemy do Nialla? - zaczęłam
  - Po co?
  - Obiecałam mu, że będę go odwiedzać
  - Widzieliście się wczoraj wieczorem - przewrócił oczami
  - Harry...
  - Dobrze zawiozę Cię tam
  - Dziękuje, bądź gotowy za 40 minut - wstałam od stołu całując go w policzek
Dziś chciałam pogodzić się z nim raz na zawsze. W głowie już układałam sobie scenariusze do rozmowy. Musiałam mieć wszytko przygotowane, nie mogłam wymięknąć. Pragnęłam pokazać mu, że jestem dużo lepsza od Holly...
Nie mając czasu na dłuższe przemyślenia postanowiłam się ogarnąć. Wyjęłam z walizki ulubione spodnie, podkoszulkę, bieliznę oraz sweter, po drodze zgarnęłam kosmetyczkę i udałam się do łazienki. Tam wzięłam szybki, orzeźwiający prysznic, dokładnie umyłam zęby, lekko się pomalowałam i ułożyłam moje długie włosy na koniec wkładając wybrany zestaw. Wszystko zajęło mi zaledwie 30 minut. Wróciłam do pokoju gdzie spsikałam się słodkimi perfumami, które Nialler zawsze uwielbiał. Stając przed lustrem stwierdziłam, że wyglądam nawet lepiej niż zawsze. Nigdy nie dołowałam się słowami 'jestem gruba' czy coś w tym stylu. Jeśli tak było, robiłam wszystko abym w końcu dobrze poczuła się w swoim ciele.
Mając jeszcze chwilę wolnego czasu, zalogowałam się na tt. Byłam typem osoby która nie lubi czytać o sobie to co piszą inni a mimo wszystko to robiłam. Myślę że przez to starałam się być inną osobą, ale też niektóre słowa bardzo mnie dotykały. Nigdy nikomu nic nie zrobiłam, a zawsze ktoś miał do mnie jakieś żale. Jestem dziewczyną bardzo wrażliwą i wszystko biorę do serca.

     "przepraszam, że nie jestem taka jakbyście wszyscy chcieli"

Taki wpis pojawił się na moim profilu.
Po chwili osoby które w jakimś sensie zawsze mnie wspierały próbowały dowiedzieć się o co chodzi. Ja jednak nie miałam siły na tłumaczenie tego wszystkiego. Byłam znana tutaj przez Niallera. Kiedyś często do siebie pisaliśmy. Pewnie wszyscy też wiedzą, że byliśmy razem...ale nie wiedzą tego co dzieje się teraz.

    "dziękuje wszystkim za słowa które zawsze podnoszą mnie na duchu. ciesze się, że są                                                         jeszcze takie osoby"                                                             

Zaraz napisaniu tego wylogowałam się, słysząc wołanie Hazzy.

Zbiegłam na dół. Chłopak ubrany już czekał na mnie przy drzwiach. Od razu po jego minie poznałam, że nie jest w najlepszym humorze, ale nie chciałam wypytywać z jakiego to powodu, ponieważ z własnego doświadczenia wiem, że to pogarsza stan jeszcze bardziej. W milczeniu założyłam kurtkę i ciepłe buty. Bez słowa przeszliśmy do garażu i zajęliśmy miejsca w samochodzie. Odpalił silnik i dopiero potem na mnie spojrzał.
  - Napewno chcesz jechać? - spytał cicho
  - Tak, czemu by nie? Coś się stało? Harry zachowujesz się dziwnie. Coś nie tak z Niallem?
  - Wszystko jest ok - uśmiechnął się, ale widziałam jak zaciska ręce na kierownicy
  - Więc jedźmy - powiedziałam niepewnie
Styles głośno wypuścił powietrze z ust i ruszyliśmy. Drogi były ledwo przejezdne. Śnieg w nocy musiał mocno padać. Wszędzie było biało...dosłownie.
  - Jutro wieczorem przyjeżdża Sean - rzucił nie spuszczając wzroku z drogi
  - Co jest jutro? - wyrwał mnie z przemyśleń
  - 30 grudnia - przewrócił oczami
  - Ach, dobrze - uśmiechnęłam się
  - Mówił, że bardzo tęskni
  - To miłe
  - Julia jest coś między wami?
Zmarszczyłam czoło.
  - Nie czemu pytasz? - spojrzałam na niego
  - Po prostu - wzruszył ramionami
  - Wiesz czasem czuje jakbyś był zazdrosny o wszystkich chłopaków z którymi mam jakiś bliższy kontakt - zaśmiałam się
Zacisnął wargi, które ułożyły się w jedną prostą linię i przymknął na sekundę powieki.
  - Nie żartuj sobie - odparł kręcąc głową
Zaraz potem spojrzał na mnie. Jego zielone oczy...poczułam dziwny ucisk w rzołądku.
  - Patrz na drogę - rzuciłam pospiesznie
Harry jedynie cwaniacko zaśmiał się pod nosem. Był strasznie pewny siebie. Doskonale wiedział jak rozbroił mnie tym spojrzeniem.
Dzięki niemu jakby na chwilę zapomniałam o wszystkich problemach. Był wspaniałym przyjacielem. Zawsze potrafił mnie rozbawić, zagadać. Jednak gdy tylko dojechaliśmy na miejsce...pod dom Nialla uśmiech znów zszedł mi z twarzy. Nie czułam się pewnie, coś mnie powstrzymywało.
  - No leć, ja za chwilę przyjdę tylko zaparkuję gdzieś z boku - rzucił puszczając mi oczko
  - Przestań - przewróciłam oczami wyskakując z auta
Pośpiesznie podbiegłam do drzwi. Na dworze był straszny mróz. Nacisnęłam na klamkę, było otwarte. Po cichu weszłam do środka dokładnie wycierając buty na wycieraczce. W przedpokoju zdjęłam kurtkę i odwiesiłam ją na wieszak, tam też wisiał płaszcz...Holly. Po chwili usłyszałam głosy dochodzące z salonu. Podeszłam bliżej drzwi.

  "- Przepraszam Cię, źle się zachowałem. Nie przemyślałem swojej decyzji. Popełniłem błąd.
  - I co teraz?
  - Chciałbym go naprawić.
  - Nie żartuj sobie
  - Mówie poważnie
  - A co z Julią?
  - Nie chcę o tym gadać - odparł ze smutkiem w głosie"

Moje oczy natychmiast się zaszkliły. Co to miało znaczyć? Moje serce pękło na miliony kawałeczków. Szlochnęłam chowając twarz w dłoniach.
  - Było mnie słuchać - dobiegł do mnie głos Harry'ego który prawdopodobnie stał za mną
Odwracając się w jego stronę...
  - Chodź tutaj - przyciągnął mnie do siebie - Bądź silna. Pokaż mu, że doskonale sobie poradzisz - wytarł moje łzy z policzka swoim kciukiem - POKAŻ MU TO
  - Harry...
  - Dasz radę, wierzę w ciebie - pocałował mnie w czoło - Wejdźmy, przecież nie będziemy tak tu stali - przepuścił mnie przed sobą
Wcale nie chciałam tam wchodzić, najchętniej bym uciekła. Jednak obecność Stylesa tuż za mną uniemożliwiała mi to. Znaleźliśmy się w środku, nie było odwrotu.
  - Niall?! - zawołał Hazz
Blondyn szybko się zjawił.
  - O Siema stary - przywitał się z przyjacielem - Cześć Julia - dodał z niechęcią całując mnie w policzek - Wejdźcie, Holly jest - cieszył się jak głupi
Gdy tylko wypowiedział to imię czułam jakby moje serce miało zaraz wyskoczyć.
Poszliśmy do salonu. Panowała dziwna atmosfera. Teraz byłam w 100% pewna, że coś się stało. Niall nigdy nie zachowywał się tak wobec mnie. Ignorował mnie. Nie przejmował się tym, że siedzę na przeciwko i widzę to jak mizia się z tą...suką. Wyprowadzało mnie to z równowagi a jemu dawało coraz większą satysfakcję. Harry widząc jak trzęsą się moje ręce złapał mnie za dłoń i szepnął abym nie pokazywała jak jest mi ciężko. Zapewniał mnie, że to dzieje się na pokaz. Jednak gdy Horan powiedział jej coś na ucho i po chwili się pocałowali, coś we mnie pękło. Nie czułam kontroli nad swoim ciałem. CZEMU ON TO ZROBIŁ? Z trudem powstrzymywałam łzy. Spojrzałam na loczka, siedział w bezruchu nie wiedząc jak się zachować. Nie wytrzymałam łzy zaczęły ciurkiem lecieć po moich policzkach. Przeniosłam wzrok na Nialla. Jego mina, jego oczy...BYŁ ZDZIWIONY? Był zdziwiony, że płaczę. Wczoraj dał mi nadzieję, a dziś...jest jakby inną osobą. Jego tęczówki zaczerwieniły się. DLACZEGO? Przecież jeszcze przed chwilą był taki dumny! Na prawdę, w tamtej chwili miałam ochotę zniknąć z tego świata i nie wydawało mi się wcale to złym pomysłem. Nie miałam chęci by żyć. Nawet nie zauważyłam kiedy Harry wstał i gdzieś wyszedł. Zostałam sama.
  - Julia możemy porozmawiać? - spytał Niall łamiącym się głosem
  - Nie - powiedziałam przez łzy - Na co ja liczyłam?! - wstałam z kanapy
Miałam już iść, ale zatrzymałam się. Miałam dużo do powiedzenia, ale nie jemu.
  - Holly pozwolisz na chwilę?
Dziewczyna ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy, bez słowa dołączyła do mnie. Poszłyśmy do kuchni upewniając się, że Niall nas nie usłyszy.
  - Co jest? - spytała
  - Słuchaj mnie uważnie i nie przerywaj - powiedziałam przez zacisnięte zęby
  - Dobrze - wzruszyła ramionami
  - Masz niesamowity skarb. Doceń to. Niall, jest niesamowity. To osoba, która daje ci uśmiech, gdy masz gorsze dni, jest z tobą blisko, zawsze, kiedy go potrzebujesz, jego cudowne śmiejące się oczy, te cudowne ramiona którymi otula cię, gdy jest ci źle, te boskie dłonie, którymi gładzi twoje policzki, te usta... ile ja bym oddała żeby być na twoim miejscu i móc całować te słodkie usta. I przede wszystkim: ile ja bym oddała, żeby móc mieć w opiece jego serce, żeby być jego powodem do życia, żeby uśmiechał się do mnie o poranku i śpiewał kołysankę do ucha o zmierzchu. Ile ja bym oddała, żeby mieć taki skarb, żeby po prostu go mieć. Nie spieprz tego rozumiesz? Masz być przy nim za każdym razem, gdy będzie cię potrzebował. Nie wolno ci go skrzywdzić. Masz sprawić, by czuł się najszczęśliwszy na świecie. Ja bym potrafiła. Ty też powinnaś...Obiecaj mi, że będzie z tobą szczęśliwy, że jego życie będzie najpiękniejszym jakie można sobie wymarzyć. OBIECAJ!!
  - O-o-oo-ob-iec-obiecuję... - Była zszokowana. Miała łzy w oczach. Nie wiedziała co ma powiedzieć. Zapewne nie spodziewała sie tego.
  - Wiesz, czemu ci to wszystko powiedziałam??
  - No,tak, nie za bardzo...
  - Jestem tylko jego przyjaciółką. Ty jesteś chyba już jego dziewczyną. Uczyń go najszczęśliwszym na świecie. JA ZNIKNĘ. Nie potrafię żyć w jego otoczeniu. Bądźcie szczęśliwi... -wydukałam cała zapłakana
Opuściłam kuchnie zostawiając Holly w ciągłym, niemałym zdziwieniu. Wyszłam do przedpokoju. Dość sprawnie założyłam kurtkę i buty. Znalazłam tam też w jednej z szuflad małej szafeczki, karteczkę i długopis. Napisałam na niej wiadomość do Nialla następnie wrzucając mu ją do kieszeni kurtki miałam już wychodzić, kiedy zjawił się on.
   - Idziesz już? - spytał cicho
Kiwnęłam głową.
   - Zapamiętaj. Zawsze Cię kochałam, kocham nadal i będę kochać zawsze - rzuciłam opuszczając mieszkanie
Samochód Harry'ego wciąż stał na podjeździe, ale nigdzie go nie widziałam. Jednak moim kierunkiem wcale nie był dom...nie miałam ochoty tam iść. Miałam kompletny mętlik w głowie. Postanowiłam przecież zniknąć...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
WITAM :)
Jestem zadowolona z tego rozdziału, więc teraz czekam na wasze opinie :)

Informuję już 104 osoby o nowych rozdziałach, proszę pokażcie mi, że tu jesteście i czytacie. Pewnie domyślacie się ile może dla mnie znaczyć choć jeden wasz komentarz. 

ASK -> http://ask.fm/luvmyNiallerrr <- ASK

wasza @yep_Nialler